Աշնան անձրև

Լռությունն իջել՝ նստել մայթերին,

Ջրափոսերում անձրևն է երգում,

Թրջված ու տխուր լռության վրա

Ամպը իր լացն է լու՜ռ նոտագրում:

Վեհերոտ քամին թառել է ծառին`

Անձրևի երգն է ունկնդրում,

Տերևը, որպես թաշկինակ դեղին՝

Քամու աչքերի արցունքն է սրբում:

Տերև է կաթում թաց խաշամին,

Խոնավ խաշամն էլ չի խշխշում,

Ընկնող տերևը խաշամի ունկին

Էլ ոչի՜նչ, ոչի՜նչ չի շշնջում։

Խաշամն անշշունջ հպվել է հողին՝

Ինչ-որ աղոթք է լուռ մրմնջում,

Լուռ գիրկն է առնում նոր տերևներին՝

Անտրտունջ` նորեն հողին փարվում։

Դատարկ պուրակի ամայության մեջ

Աշունը իր նոր հանդերձն է ձևում.

Ոսկին մաշելով դարչնագույնում՝

Իր զառ-զմրուխտն է հուշին խառնում։

Անձրևը լացում է իմ պատուհանին

ՈՒ իմ հոգին է անխոս թացում,

Հոգուս թախիծը՝ անհուն, անքնին

Խոհերիս համար կածան է բացում...

ԼԱՈՒՐԱ Ա.

21.10.2023

Մեկնաբանություններ